Hemin Mameli werkt al bijna twintig jaar op de afdeling Technische Dienst van het St Jansdal. Elke werkdag fietst hij met plezier vanuit Ermelo naar het ziekenhuis. Hij is gelukkig getrouwd met Chera en samen hebben zij drie prachtige kinderen. Hemin mag graag wandelen, fietsen en op vakantie gaan. Hij houdt van lekker eten en staat op zijn afdeling ook wel bekend als de culinaire chef.
“Als 11-jarig jongetje kon je mij vinden in de tuin of in de buurt, waar ik zelf speelgoed maakte. Zo bouwde ik bijvoorbeeld van ijzeren draden en de dopjes van colaflessen autootjes en vrachtwagens. Mijn liefde voor techniek was al aanwezig sinds mijn jongere jaren.
Op mijn twintigste heb ik de studie techniek afgerond. Samen met mijn vader runde ik een winkel waar wij elektra en bouwmaterialen verkochten. Van jongs af aan heb ik van mijn vader alle kneepjes van het runnen van een eigen zaak geleerd en zo is mijn ondernemende houding tot stand gekomen.
Chera en ik woonden in Suleimaniyah, een grote stad in het noorden van Irak, in Koerdistan. Helaas was ik noodgedwongen om hiervandaan te vluchten. Na een lange en moeizame reis, op zoek naar een veilige plek, ben ik in Nederland terechtgekomen.
- Hemin Mameli
"Ik weet het nog zo goed; ik kwam aan in hartje winter 1996 en ik had het ontzettend koud. Het was namelijk -18 graden, zulke temperaturen was ik totaal niet gewend! Ik heb alles achter mij gelaten: mijn familie, mijn gezin en mijn werk. Helemaal alleen heb ik het in het begin erg moeilijk gehad. Ik woonde in verschillende asielzoekerscentra totdat ik terecht ben gekomen in Ermelo. Gelukkig ging het in die tijd allemaal wat makkelijker dan tegenwoordig en kreeg ik al gauw een verblijfsvergunning. Snel daarna werd ik herenigd met mijn gezin.
Ik heb in mijn leven drie keer een nieuw bestaan moeten opbouwen. Ook in Nederland moest ik weer helemaal opnieuw beginnen. St Jansdal is erg bijzonder voor mij, omdat dit mijn eerste werkgever was in de tijd toen ik net in Ermelo woonde. Mijn team en het ziekenhuis accepteerden mij en ik heb mij vanaf het eerste moment op mijn gemak gevoeld. Dit is ook de reden dat ik al zolang met plezier mijn werk doe. Ik ken het ziekenhuis als mijn broekzak. Ik kan nog elke dag genieten van de klusjes die ik uitvoer zoals het ophangen en repareren van verschillende dingen, maar ook bijvoorbeeld een oude dame uit de WC redden, omdat de deur klem zat. Het is altijd weer een leuke uitdaging om de juiste oplossing te vinden. Ik ben erg trots en dankbaar op het leven dat ik samen met mijn gezin hier in Nederland heb mogen opbouwen en kijk uit naar wat de toekomst ons nog gaat brengen. "